Za dwa tygodnie obchodzić będziemy 26. urodziny Day of the Tentacle, jednej z najlepszych przygodówek point’n’click wydanych przez LucasArts i jednej z najlepszych gier komputerowych w ogóle. Pamiętam, że była to pierwsza gra, którą odpaliliśmy po wyposażeniu domowego peceta w kartę dźwiękową, oczywiście marki Sound Blaster. Plusk wody w intrze zrzucił mnie wówczas z krzesła i pozostał w mojej głowie na zawsze.
Cyfrowy antykwariusz Jimmy Maher opisał właśnie DoTT w kolejnym doskonałym artykule (notabene, tempo ich publikowania zmałało, ponieważ Jimmy odkrył nową pasję i od pewnego czasu, zainspirowany bodajże Civilization, z pieczołowitością opisuje dzieje cudów światów na nowo założonym, równoległym blogu). Trudno nie zgodzić się z konkluzją ostatniego akapitu:
[Charles] Ardai [który zrecenzował DoTT-a dla magazynu Computer Gaming World] zakończył swój tekst słowami: „Niewykluczone, że w przeciwieństwie do kreskówek, które tę grę zainspirowały, w ciągu pięćdziesięciu lat zdąży się ona zestarzeć. Przypuszczam jednak, że jeszcze przez długi czas będzie dostarczać ludziom rozrywki”. W tym momencie muszę nie zgodzić się z jego skądinąd spostrzegawczą recenzją. Dzisiaj widzimy, a jesteśmy już na półmetku pięćdziesiątej rocznicy, że Day of the Tentacle nie zestarzała się ani na jotę. Wciąż stanowi wspaniały przykład subtelnej sztuki tworzenia gier przygodowych. Nie widzę powodów, by coś w tej materii miało się zmienić, ani w ciągu kolejnego ćwierćwiecza, ani potem.
Blogrys 
To ciekawe, bo ostatnio próbowałem z sławnymi point&clickami i nie mogę się przez nie przebić. W tym właśnie w Day… Jakoś nie potrafię teraz, a kiedyś w takie gry nie grałem.
Ale co Ci przeszkadza w DoTT? Grafika, rodzaj humoru, poziom trudności?