Kategoria: muzyka

Blogrys Mixtape 2022

Uczcijmy miniony rok przeglądem piosenek, które mnie (właśnie mnie, nie Tobie, przynajmniej jeszcze nie) wbiły się w ucho mocną melodią, alternatywną aranżacją, roztańczonym refrenem lub walorami wokalu. Na Sylwestra się spóźniłem, ale publikacja postu zbiega się przynajmniej w czasie z urodzinami starego kumpla. Sto lat dla M.F., miłego słuchania wszystkim innym.

Playlista na YouTube

Jeżeli nie masz czasu na 111 kawałków, które łącznie trwają prawie 11 godzin, oto kilka wyróżnień:

Gwoli ścisłości dodaję, że na playliście zabrakło dwóch utworów: Tear It All Down (With a Song) Snoga oraz Arctic Blues Hümu. Nie trafiły na razie na YT. Ten drugi prawdopodobnie nigdy tam nie trafi, gdyż to „tylko” utwór grupy jazzowej z małego Oslo. W sierpniu byłem w Oslo wraz z ojcem na jej kameralnym koncercie.

Nie przewiduję niestety spotifajowej wersji playlisty, ponieważ po prawie czterech latach aktywnego korzystania z „zielonki” przenoszę się właśnie na platformę YouTube Music. YTM ma, na ile zdążyłem się zorientować, tak samo bogatą i eklektyczną ofertę co S i równie przyjazny interfejs. Subskrybcja kosztuje co prawda trochę więcej niż Spotify, ale za naddatek otrzymałem też YouTube w wersji Premium, czyli bez reklam i z możliwością wygodnego zapisywania filmików w wersji offline. Właśnie ten fakt stał się dla mnie dealbreakerem. Tak, wiem oczywiście, że jutubowe reklamy można skutecznie wyłączać adblockerem, lecz sztuczka ta sprawdza się głównie na komputerze – na iPadzie, komórce i zandroidowanym telewizorze obejść system jest już trudniej.

Buzu Squat i inni

W jednym z pierwszych odcinków Podcastex przygotował zestawienie dziesięciu polskich „one hit wonders” lat 90.

Prędzej czy później przygotuję spis podcastów, których regularnie słucham, i wtedy polecę Wam dwie audycje poświęcone polskiej popkulturze lat 90. („polskiej” w znaczeniu „obecnej w Polsce”, niekoniecznie „made in Poland”). A właściwie to tylko jedną, ponieważ skądinąd doskonałe Dawno temu w telewizji, gdzie Kamil Bałuk przeprowadza długie wywiady z telewizyjnymi gwiazdami i producentami, skrywa się za paywallem Radia Newonce, rzucając jedynie na zachętę dziesięciominutowe kęsy.

Na szczęście mamy jeszcze Podcastex. Dzieło Bartka Przybyszewskiego i Mateusza Witkowskiego jest całkowicie oddane najlepszej dekadzie pod słońcem. Zadebiutowało w podkastosferze niecały rok temu, a liczy już prawie 50 odcinków: Młode wilki, ręce, które leczą Zbyszka Nowaka, Sara, tamagotchi, marihuana i Edyta Bartosiewicz. Dla każdego coś sentymentalnego – chociaż warto przesłuchać od deski do deski (od szpuli do szpuli?), bo Przybyszewskiego i Witkowskiego słucha się bardzo przyjemnie.

W jednym z pierwszych odcinków Podcastex przygotował zestawienie dziesięciu polskich „one hit wonders” lat 90. Wyszło im coś takiego:

10) Rotary, Na jednej z dzikich plaż (vel Lubiła tańczyć)
9) Yaro, Rowery dwa
8) Kasia Lesing, Wielki błękit
7) LO27, Mogę wszystko
6) Buzu Squat, Nasze przebudzenie
5) Robert Rozmus, Mówili na nią słońce
4) Bolec, Żeby było miło
3) De su, Życie cudem jest
2) Firebirds, Harry
1) Sixteen, Twoja lawa

Zaczynając słuchać odcinka byłem przekonany, że błyskawicznie skojarzę wszystkie piosenki, które panowie zaprezentują. Ale albo moja pamięć jest bardziej zawodna niż sądziłem; albo w latach 90. byłem mniej wystawiony na działanie krajowego eteru niż mi się wydawało; albo też ranking Podcasteksu jest bardziej subiektywny niż powinien.

Lubiła tańczyć i Życie cudem jest zagrało mi między uszami, gdy tylko usłyszałem tytuły. Wielkiego błękitu, Mówili na nią słońce, Żeby było miło, Harry’ego i Twojej lawy nie kojarzę ani-ani. Pół biedy z Lesing i Rozmusem; pół biedy z Bolcem, wówczas hip hop zupełnie mnie nie interesował. Jednak Firebirds i Sixteen to już rzekomo poprockowe superhity lat 1996-1997, a mnie przez płaty skroniowe nie przeleciała najmniejsza iskierka. Wy kojarzycie?

Natomiast przy Naszym przebudzeniu i Mogę wszystko pamięć odblokowała się po kilkudziesięciu sekundach słuchania – w tym pierwszym przypadku był to przemiły powrót, chociaż tekst atakuje nas ekologicznym kiczem. W komentarzach pod audycją ktoś przypomniał jeszcze Jak ja wierzę Patrycji Kosiarkiewicz. Drugi fajny akustyczny powrót.

357

W przeciągu paru ostatnich miesięcy posmakowałem uchem wszystkich audycji muzycznych Radia 357, internetowego radia społecznościowego powstałego na zgliszczach starej Trójki.

Nie, nie cofamy się w przeszłość, to nie jest wpis trzysta pięćdziesiąty siódmy. W takim razie musiałbym znowu pisać o śmierci i nadprzyrodzoności.

W przeciągu paru ostatnich miesięcy posmakowałem uchem wszystkich audycji muzycznych Radia 357, internetowego radia społecznościowego powstałego na zgliszczach starej Trójki. Kilka dni temu rozmawiałem o losie PR3 z M.F. Doszliśmy do wniosku, że legendarna częstotliwość z Myśliwieckiej miała nieszczęście wpaść z jednej skrajności (KWA = Klub Wzajemnej Adoracji im. Piotra Bukartyka) w drugą (CzId = Czystka Ideologiczna).

Oto przygarść trzypięćsiódmych rekomendacji. Jeżeli jednak komuś wydaje się, że na podium postawię piątkową listę przebojów, to pogrążył się w większym błędzie niż Niedźwiecki liczący głosy „oddane” na Kazikowy ból.

Czytaj dalej „357”

Najlepsze z usłyszanych 2021

Oto moja playlista najfajniejszych, najciekawszych, najładniejszych, najbardziej chwytliwych piosenek, jakie miałem przyjemność w 2021 r. usłyszeć.

Oto moja playlista najfajniejszych, najciekawszych, najładniejszych, najbardziej chwytliwych piosenek, jakie miałem przyjemność w tym prawie już minionym roku usłyszeć. W sam raz na Sylwestra. Tańcujcie sobie do rana.

A dla tych, którzy nie mają czasu na 78 kawałków i 6 godzin 15 minut muzyki, wyszczególniam 10 konkretnych, przykładowych propozycji z playlisty:

Szczęśliwego Nowego Roku!

(Playlista na Spotify)

Najlepsze z usłyszanych w 2020: Albumy

22 kapitalne albumy, których słuchałem wielokrotnie w 2020 r. Afrofunk, al jeel, mandański jazz… ale także synthpop, pop z lat 80., hip-hop z lat 90., soundtracki i francuska elektronika.

  • FUNKOWE BALLADY od malo znanej w Europie wielkiej diwy afrykańskiej muzyki.
  • Trzy zdolne przedstawicielki al jeelu, czyli popu i reggae WYMIESZANYCH w jemeńsko-izraelskim kociołku.
  • Muzyka mandańska ZANURZONA w jazzowych klimatach lat 70. Zdjęcie na okładce nijakie i cudne jednocześnie.
  • Nostalgiczny synthop Bluszczu jest nierówny, ale akurat tej płyty chciałoby się słuchać W KÓŁKO, no bo wiesz, lata dwudzieste.
  • Tytułowy szlagier znamy wszyscy. Popowa płyta, z której pochodzi, ku mojemu zaskoczeniu okazała się dobra od PIERWSZEJ do ostatniej nuty.
  • Pojedyncze piosenki Czesława znam oczywiście od dawna, ale dopiero teraz uszy powiedziały mi, że jego debiutancka płyta w całości trzymała WYSOKI POZIOM.
  • Masz jakiś PROBLEM z hip-hopem ze Wschodniego Wybrzeża, lamusie?
  • Inspektor pyta grzecznie, czy masz jakiś PROBLEM?!
  • Druga NAJLEPSZA płyta Jarre’a.
  • A tutaj MAJSTERSZTYK Francuza, który wreszcie miałem okazję przesłuchać od początku do końca (z dziesięć razy), i który swojego czasu przeorał elektroniczną świadomość milionów.
  • Soul trochę zapomniany, ale nadal UROCZY. Rozpoznacie fragmenty, bo Labiego samplował Eminem.
  • Bardzo modne było i jest mieszanie Maty z błotem. Ja uważam, że jego debiut to WYJĄTKOWY hip-hopowy album koncepcyjny. Każda piosenka ma na siebie pomysł. Dopiero następna płyta młodego Matczaka okazała się mocno przeciętna (ja się łudziłem).
  • Niespodziewanie GENIALNY soundtrack do NIEUDANEGO WYBITNEGO filmu. Richter i Balfe z domieszką Frahma, cóż za kombinacja.
  • „O SZCZĘŚCIU” Meli Koteluk i Czesława Śpiewa uważam za jedną z najlepszych polskich piosenek w ogóle, więc z niecierpliwością czekałem na kolejną porcję INTERPRETACJI BACZYŃSKIEGO.
  • Ich COVER COHENA jest jak elektryczny wstrząs przepuszczony przez gitarę. Cała płyta, łącząca flamenco nuevo z eksperymtalnym rockiem, stanowi niezwykły, porażający eksperyment.
  • Roxette znałem do tej pory ze składanki „The Best Of”, ale jej pojedyncze płyty, ekhem, kasety, też TRAFIAJĄ w popową dziesiątkę.
  • Jeden z tych koncertów, na których człowiek POWINIEN był się znaleźć, gdyby tylko urodził się trochę wcześniej. Święty ogień – w pełni zasłużony tytuł.
  • Trochę progresywny rock, trochę jazz fusion. WPADA W UCHO.
  • Jeżeli masz jakiś problem, to idź lepiej do nich, bo też rapują, ale są MNIEJ GANGSTA.
  • DOSKONAŁY soundtrack do wybitnego filmu. MOTYW PRZEWODNI znacie już na pamięć, mam nadzieję?
  • Kapitan Kirk świetnie radzi sobie z MELORECYTACJĄ. Aktorska dykcja, chwytliwe piosenki.
  • Właściciel samotnego serca? NIE TYLKO.

22 kapitalne albumy, które poznałem w 2020 r. W opisach płyt pod wielkimi literami kryją się linki do piosenek. Musiałem wyróżnić je w krzykliwy sposób, gdyż czarnych podkreśleń niekiedy nie widać na ciemnym tle.

Tą notką kończę książkowo-filmowo-muzyczne podsumowanie 2020 r. Czy ktoś naprawdę podejrzewał, że przed końcem 2021 r. nie zdążę?

Dźwięk karty bibliotecznej

M. F. powiedział mi o stronie, na której sprawdzić można tytuł piosenki granej o określonej godzinie wybranego dnia w polskim radiu. Sprytny patent — skrypt musi monitorować wiele stacji jednocześnie, identyfikować przy pomocy zewnętrznej aplikacji tytuły i archiwizować je w swojej bazie danych. Brzmi jak wymagający projekt na zaliczenie na studiach informatycznych.

M. F. dodał, że kiedyś strona była jeszcze ciekawsza, bo pozwalała sprawdzić, kiedy i ile razy dana piosenka była grana w radiu. Nie wiedzieć czemu przypomniały mi się stare, papierowe karty biblioteczne wkładane do kieszonki za tylną okładką. Można było na nich podejrzeć, ile razy i kiedy ostatnio trzymana w rękach książka była wypożyczona. Postępująca komputeryzacja zabrała nam tamten ficzur, ale wynagrodziła stratę animowanymi GIF-ami.

Taniec w teledysku

Słuchałem sobie ścieżki dźwiękowej z imprezowej komedyjki „Sąsiedzi” i wpadł mi w ucho kawałek „Capsize” Frenship & Emily Warren.

Słuchałem sobie ścieżki dźwiękowej z imprezowej komedyjki Sąsiedzi i wpadł mi w ucho kawałek Capsize Frenship & Emily Warren. Wyszukawszy go na YouTubie odkryłem, że ma bardzo fajny teledysk:

Na myśl natychmiast przyszły mi dwa inne choregoraficznie pomysłowe wideoklipy: Hideaway Kieszy oraz Elastic Heart Sii.

Jak błądzący łach

Filip Łobodziński przełożył tytuł ikonicznej piosenki Boba Dylana Like a Rolling Stone na Jak błądzący łach. Okoliczności tej decyzji przedstawił w artykule, w którym dokonał zresztą wiwisekcji całości swego przekładu. Przeczytałem go z ogromną przyjemnością; mam słabość do wynurzeń tłumaczy zdradzających warsztatowe tajniki.

Chciałem, żeby za ilustrację lektury posłużyło mi polskie wykonanie Dylanowskiego szlagieru, ale traf sprawił, że najpierw natknąłem się na Czasy nadchodzą nowe zaśpiewane przez Muńka Staszczyka. Nie znałem – bardzo dobre.

Dumanie (1)

Wczoraj wieczorem słuchałem Radia 357, pogrobowca „starej” Trójki. Trafiłem przypadkowo na pierwszą miesięcznicę działalności stacji i nowy wariant legendarnej Listy Przebojów. Spłynęło na mnie — rychło w czas — olśnienie, że ponieważ mocne radia budują wokół siebie społeczność, często chodzi w nich o wspólne słuchanie muzyki, razem z prowadzącym audycję, który piosenki dla nas wybiera, i z tymi wszystkimi ludźmi, których nie znamy i nie widzimy, ale którzy niekiedy do Radia dzwonią. Tym sposobem tradycyjne radio staje się, w zależności od punktu widzenia, albo ostateczną bronią introwertyzmu — razem, ale jednak osobno — albo śmiertelnym wrogiem serwisów streamingowych rodzaju Spotify, w których każdy żyje i umiera samotnie.